Όποιος είναι άστεγος από blog και θέλει να το βγάλει από μέσα του που λέμε, να μου στείλει το κείμενό του στο email μου και θα το αναρτήσω άμεσα!!!

Aντε μπες και πάμε!

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Σε δύο ώρες ξημερώνει η Κυριακή!

Ξέρω, σε δύο ώρες ξημερώνει η Κυριακή και όχι σε πέντε,
αλλά για μένα είναι ξεχωριστό 
και επειδή το έχω συνέχεια στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, 
ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!

                                    Καλή Κυριακή να έχετε!
                                        Έχει και παρακάτω!


Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Kαλά Χριστούγεννα σε όλους!!

Σήμερα θα σας πω Χρόνια πολλά όπως θα το έκανε η κόρη μου!
Μήπως τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς το νόημα της ζωής.
Ίσως θα έπρεπε να τα ακούμε περισσότερο!
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους,
Καλά Χριστούγεννα, 
και εύχομαι κάθε χρόνο 
να περνάτε τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής σας!




Καλά Χριστούγεννα!!




Πολλά φιλιά σε όλους!



Ας βγάλουμε όσο μπορούμε τα δυσάρεστα από το μυαλό μας,
έστω και για μια μέρα, νομίζω το οφείλουμε στον εαυτό μας!!





Καλά να περάσετε όλοι!!
Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους σας. 

Και βαστάτε γερά, δεν τελειώνει ποτέ εδώ έχει και παρακάτω!



Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Aν!





Αυτή η λέξη πόσα παιχνίδια του μυαλού μπορεί να ξεκινήσει!
Είναι περίεργο, μια τόση δα λεξούλα, αν μπει μέσα σου και φωλιάσει στο μυαλό σου μπορεί να σε τελειώσει!!


Αν, αν!
Αν δεν γεννιόμουν!
Αν δεν διάλεγα αυτό τον δρόμο!
Αν είχα καθυστερήσει λίγο!
Αν έδινα εκείνο το φιλί!
Αν δεν έτρεχα τόσο!
Αν με κοιτούσες λίγο!
Αν με αγαπούσες λίγο!
Αν έκανα περισσότερα!
Αν ζούσα περισσότερο!
Αν δεν σε είχα γνωρίσει!
Σε πόσες ερωτήσεις μπορεί να μπει μπροστά αυτό το ΑΝ;
Αν ξεκινήσει δεν σταματάει ποτέ;

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
Και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής,
κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός,
όταν δεν σου ‘χει τίποτα απομείνει
παρά μόνο η θέληση,
κράζοντας σ΄όλα αυτά:
«ΒΑΣΤΑΤΕ»

Αυτό το ποίημα του Κίπλνγκ με έχει βοηθήσει σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου, ελπίζω να βοηθήσει κι άλλους.
Μην αφήσουμε μια τόση δα λεξούλα να μας καταπιεί!

ΒΑΣΤΑΤΕ!!



Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

H Αυλή της γιαγιάς!






Έτρεχα σαν την τρελή να προλάβω να πάρω την μικρή από το σχολείο, και παράλληλα σκεφτόμουν, τι θα μαγειρέψω για την επόμενη μέρα και αν πρέπει να πάω να ψωνίσω κάτι.
Τραβούσα την μικρή μου και της έλεγα κάνε γρήγορα αγάπη μου θα αργήσουμε.
Γυρνάει, με κοιτάει και μου λέει :
-Μαμά γιατί βιάζεσαι, κάτσε να κόψω ένα λουλουδάκι από τον κήπο.
-Που τον είδες τον κήπο αγάπη μου, εδώ έχει μόνο πολυκατοικίες με τεράστιες πυλωτές.
-Όχι μαμά αυτό το σπιτάκι εδώ έχει κήπο τον έχω ξαναδεί.
-Που αγάπη μου έχει κήπο;
Αρχίζει να με τραβάει από το χέρι και με πάει σε ένα ετοιμόρροπο δυόροφο σπίτι,  που υπάρχει  στην γειτονιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Δεν είχα προσέξει ποτέ ότι είχε κήπο.
-Πως θα μπούμε μέσα αγάπη μου αυτό είναι έτοιμο να πέσει.
-Εδώ μαμά σκύψε λίγο χωράμε από κάτω .
Και τραβάει μία σάπια πόρτα, που η μισή στεκόταν σχεδόν στον αέρα και η άλλη μισή κρεμόταν από ένα χαλασμένο μεντεσέ.
Διασχίζουμε με την μικρή ένα δρομάκι, με τον φόβο να πεταχτεί κανένας αρουραίος από μέσα και τι να δω ένας τεράστιος κήπος, άγριος και παρατημένος, με όλων των λογιών τα λουλούδια και τα αγριόχορτα.
Οι μυρωδιές έτρεχαν να προλάβουν, ποια θα είναι η πρώτη που θα μυρίσεις και τα πουλιά είχαν ξεκινήσει  μια γλυκιά συναυλία.
Λίγο πιο μέσα μία χαλασμένη πέργκολα, που πάνω της είχαν σκαρφαλώσει πανέμορφα μικρά άσπρα λουλουδάκια που μύριζαν απίστευτα.
Έκανα δειλά λίγα βήματα και κάθε βήμα ήταν και μία ανακάλυψη νέου αρώματος.
Η μικρή είχε ξετρελαθεί και έτρεχε εδώ και εκεί κυνηγώντας πεταλούδες.
-Μαμά κοίτα τι ωραία που μυρίζει! Τι φανταστικός κήπος!
Κάτω από την πέργκολα, υπήρχε μία παλιά σκουριασμένη κούνια, με τέντα από πάνω, από αυτές  που βλέπουμε στις παλιές ταινίες, να κάθονται οι πρωταγωνιστές και να λικνίζονται αμέριμνοι , δείγμα καλής ζωής και ευημερίας.
Χωρίς να το σκεφτώ προχώρησα και κάθισα στην κούνια, σιγά σιγά όμως για να μην βρεθώ και κάτω.
Αρχησα να κουνιέμαι και τότε μου ήρθε από κάπου μια μυρωδιά γνώριμη, μεθυστική, και δυνατή, σαν να μου έλεγε, εμένα πρέπει να μυρίσεις πρώτα, είμαι και εγώ εδώ.
Τι είναι αυτή η μυρωδιά κάπου την θυμάμαι, κάτι έντονο μου θυμίζει,
 το βρήκα άρωμα γιασεμιού!
Κλείνω τα μάτια και όπως κουνιέμαι , μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα της γιαγιάς μου.
Με την μαύρη της φορεσιά και την χρωματιστή ποδιά, που ήταν πάντα οι τσέπες της γεμάτες γιασεμί, «για να μυρίζω ωραία και να φεύγουν οι μυρωδιές της κουζίνας »όπως μου έλεγε.
Η αυλή της πάντα φορτωμένη με γλάστρες, με όλων των ειδών τα λουλούδια και τα μυρωδικά, ένα περιβόλι με μία λεμονιά και μία μανταρινιά, που σκαρφαλώναμε με την αδελφή μου και κάναμε διαγωνισμό ποια θα φτάσει πιο ψηλά  και λίγο παρακάτω  μία τεράστια αυτοσχέδια πέργκολα, δημιουργία του παππού, που πάνω της είχε σκαρφαλώσει μια κληματαριά με τεράστια τσαμπιά από σταφύλι, έτοιμα να τα κόψεις και να ρουφήξεις το νέκταρ τους.
Περπατώντας σε ένα μικρό πέτρινο μονοπατάκι, φτάνεις σε ένα μεγάλο κεφαλόσκαλο και στο βάθος του, διακρίνεις το μεθυστικό και ταξιδιάρικο άρωμα  από δύο τεράστιες  γαρδένιες,  ένα άρωμα που συνδυάζει τόσες πολλές μυρωδιές, οι οποίες εναλλάσσονται και αλλάζουν κάθε  λεπτό και θέλεις να πάρεις αυτό το άρωμα και να το κλείσεις στα χέρια σου, για πάντα!
Ξαφνικά ακούω την φωνή της γιαγιάς μου να λέει « Έλενα, Μαρία ελάτε να φάτε σας έχω φτιάξει τηγανίτες» και να τρέχουμε με την αδελφή μου πια θα φάει πρώτη τις ζεστές γεμάτες μέλι τηγανίτες, που όταν τις τρώγαμε γεμίζαμε παντού μέλια και κάναμε πόλεμο με τις μέλισσες που μας κυνηγούσαν.
Αφέθηκα, γέμισα από εικόνες ,μυρωδιές, και θύμισες.
Ταξίδεψα πίσω στο χρόνο και μίλησα με αγαπημένα πρόσωπα που τα είχα ξεχάσει από καιρό.
Ένοιωσα σαν να έβλεπα παλιά ελληνική ταινία, με την Γιουλάκη και τον Ηλιόπουλο να τσακώνονται για το νοίκι και την Βαλσάμη να περιμένει τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο.
Ξαφνικά έρχεται κοντά μου η κόρη μου και μου λέει:
Μαμά εμείς γιατί δεν έχουμε κήπο;
Σκεφτόμουνα την απάντηση, όταν ξαφνικά  με ξύπνησε το κινητό μου.
Ηταν ο άντρας μου και μας έψαχνε.
-Ελα που ήσαστε;
-Τώρα τώρα ερχόμαστε !
Παίρνω την μικρή από το χέρι, κόβω μία γαρδένια και φεύγω  τρέχοντας, με ανανεωμένη την διάθεση, το άρωμα του κήπου στην μύτη μου, την θύμηση της γιαγιάς μου να μου δίνει κουράγιο και μια ευφορία και γαλήνη απίστευτη, που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να την ξανανιώσω.
-Πάμε αγάπη μου, θα ξανάρθουμε άλλη μέρα μας περιμένει ο μπαμπάς.
Φεύγουμε λοιπόν και σκέφτομαι,
Αχ ρε γιαγιά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την αυλή σου θα είναι πάντα στην καρδιά μου!


Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους έζησαν στις αυλές, με λουλούδια και κληματαριές ,αλλά και σε αυτούς που δεν τις έζησαν όπως η κόρη μου.
Αυτό το κείμενο το είχα γράψει παλιά, αλλά επειδή έριξα πάλι μια κλεφτή ματιά σε αυτόν τον κήπο, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Xριστουγεννιάτικη καλημέρα!!!

Επείδή όπως έχω δηλώσει πολλές φορές, έχω τρέλα με τα Χριστούγεννα, σε σημείο που όλοι στην δουλειά και στην οικογένειά μου με έχουν πάρει στο ψιλό, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πολύ όμορφα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που είναι από τα αγαπημένα μου!!
Ελπίζω να σας αρέσουν!!!

Ένα αστέρι Ειρήνη Λώλου!!




Ποιο να ‘ναι αυτό το μικρό παιδί, από την παιδική χορωδία του Δ.Λιώτση, γιατί τι καλύτερο από το να ακούς αυτό το τραγούδι από παιδιά!!




Ενας απο τους πιο αγαπημένους μου ξένους καλλιτέχνες Michael Buble, ολόκληρος Χριστουγεννιάτικος δίσκος!!
Καταπληκτικός!!




Και τέλος κάτι μοναδικό που μου το έστειλε κάποιος φίλος και νομίζω ότι είναι μοναδικό!
Κάντε τον κόπο να το δείτε όλο αξίζει!
Είναι άρθρο του Γιώργου Βακαλόπουλου
"Χριστούγεννα, μια πόλη πιο πέρα"
στο protagon.gr http://www.protagon.gr/?i=protagon.el...)  μουσική: Craig Armstrong από την ταινία Love Actually. 



Ελπίζω να τα ευχαριστηθείτε όλα όπως και εγώ!!
Την καλημέρα μου και καλέ γιορτές σε όλους!!!!



Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Χαμένα όνειρα!



Αυτή την αγάπη για τα γλυκά και το ταλέντο της στην παρασκευή τους την είχαν μάθει όλοι πια.
Ο κος Μάριος που είχε το μαγαζί στην γωνία, πρώτος και καλύτερος.
Την άφηνε να μπαίνει στην κουζίνα του και έφτιαχναν μαζί όλων των ειδών τα γλυκά.
Μέχρι και από λαχανικά και εσπεριδοειδή.
Λεμόνι, καρότο, μελιτζανάκι ακόμα και από άνθη ιβίσκου.
Ο κος Μάριος είχε εντυπωσιαστεί από το ταλέντο της και επειδή έβλεπε ότι ο κόσμος τρελαινόταν για τα γλυκά της Ειρήνης, της πρότεινε να συνεργαστούν και της έδωσε πολύ καλά λεφτά.
Η Ειρήνη δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό γιατί θα συνδύαζε την λατρεία της για τα γλυκά με την επιβίωσή της.
Ως πότε θα την συντηρούσαν οι γείτονες.
Δεν είχε διαμαρτυρηθεί κανένας, την λάτρευαν όλοι, αλλά δεν της άρεσε πια ολόκληρη κοπέλα να κάθετε και να την συντηρούν οι άλλοι.
Άρχισε λοιπόν να δουλεύει στον κο Μάριο και κάθε μέρα ριχνόταν στην κουζίνα με πολύ χαρά και δημιουργούσε τα γλυκά του παραδείσου.
Έτσι τα έλεγαν όλοι στην γειτονιά, αλλά όχι μόνο στην γειτονιά.
Τα γλυκά της έγιναν περιζήτητα σε όλη την Πόλη.
Η Ειρήνη δεν είχε ταλέντο μόνο στην παρασκευή των γλυκών, αλλά είχε και πολύ επιχειρηματικό μυαλό όπως αποδείχτηκε αργότερα.
Έπιασε μια μέρα τον κο Μάριο και του είπε.
-Κε Μάριε θέλω να σας μιλήσω για κάτι.
Ο κος Μάριος πρασίνισε, νόμιζε ότι η Ειρήνη θα του ζητούσε να φύγει από το μαγαζί για να πάει σε κάποιο μεγαλύτερο στο Πέρα.
-Κε Μάριε έχω μία ιδέα για να βγάλουμε περισσότερα λεφτά.
Πρέπει να μεγαλώσουμε λίγο το χώρο και να βάλουμε πιο πολλά τραπέζια στην σάλα, γιατί έρχεται κόσμος που θέλει να κάτσει και επειδή δεν έχει ελεύθερο τραπέζι αναγκάζεται να φύγει.
Σκέφτηκα λοιπόν να πάρουμε το διπλανό μαγαζί που πωλείται, να ανοίξουμε μια πόρτα και να το επεκτείνουμε.
Χωρίς να σε ρωτήσω, μίλησα με τον ιδιοκτήτη και πήρα πολύ καλή προσφορά για την αγορά, δεδομένου ότι κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί εδώ και ένα χρόνο για να το αγοράσει.
Ο κος Μάριος σάστισε δεν πίστευε σε αυτά που άκουγε, το μόνο που κατάφερε να πει ήταν.
-Ερηνάκι μου δεν ξέρω αν μπορώ να διαθέσω τόσα λεφτά για να αγοράσουμε το διπλανό μαγαζί.
-Και ποιος σου είπε ότι θέλω λεφτά;
Εσύ μου ζήτησες λεφτά όταν με έβαλες στο μαγαζί και σχεδόν μοιράζεσαι μαζί μου, κάθε μέρα από τότε,  όλες τις εισπράξεις.
Σε παρακαλώ κε Μάριε τα λεφτά θα τα βάλω εγώ, έχω βγάλει αρκετά τόσο καιρό και εμείς θα είμαστε όπως πάντα συνέταιροι.
Ο κος Μάριος δεν ήξερε τι να κάνει ,ήθελε να τις φιλήσει τα χέρια, όχι τόσο γιατί έκανε χρυσή την επιχείρησή του, όσο γιατί βρήκε την κόρη που πάντα ήθελε στα μελιά καλοσυνάτα μάτια της Ειρήνης.
Το λάτρευε αυτό το κορίτσι.
Έτσι και έγινε λοιπόν, αγόρασαν το διπλανό μαγαζί, έφτιαξαν μία τεράστια σάλα με όμορφες καρέκλες και τραπέζια και στους τοίχους έβαλαν όμορφα κάδρα με τοπία από όλη την Πόλη.
Δεν υπήρχε άνθρωπος στην Πόλη αλλά και από τα περίχωρα, που να μην είχε φάει γλυκό από τα χέρια της Ειρήνης.
Και κάθε μέρα διαφορετικό γλυκό και κάθε μέρα να της ζητάνε παραγγελίες για γιορτές, για γάμους, για βαφτίσια, για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η Ειρήνη ήταν τρισευτυχισμένη, είχε βρει τον προορισμό της.
Αλλά καμιά φορά η ζωή έχει άλλα σχέδια.
Οι Τούρκοι έκαναν πάντα ότι μπορούσαν για να δυσκολέψουν την ζωή των Ελλήνων αλλά και άλλων μειονοτήτων στην Πόλη.
Αυτό ήταν κάτι που το ήξεραν όλοι και περίμεναν κάθε φορά τι άλλο θα κάνουν για να τους δυσκολέψουν την ζωή.
Έβαζαν απίστευτους φόρους έως και τριπλάσιους κάποια στιγμή από την αξία τη περιουσίας των Ελλήνων, το λεγόμενο βαρλίκι, έκαναν κατά καιρούς αυθαίρετες απελάσεις ομογενών και δη σημαινόντων προσώπων, απαγόρευαν την εξάσκηση  πολλών επαγγελμάτων σε Έλληνες, έκαναν επεμβάσεις στις εκλογές των ομογενειακών ιδρυμάτων και πολλά άλλα.
Εκείνη η μέρα όμως θα ήταν το αποκορύφωμα.
Τον τελευταίο καιρό κάπως είχαν ηρεμήσει τα πράγματα και οι σχέσεις Τούρκων και Ελλήνων ήταν κάπως καλύτερες.
Κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα ακολουθούσε.
Ξυπνάει λοιπόν η Ειρήνη και  πάει στο μαγαζί της με χαρά γιατί είχε πάρα πολύ δουλειά.
Ο κος Μάριος δεν θα ερχόταν σήμερα γιατί ήταν λίγο αδιάθετος οπότε έπρεπε να ξεκινήσει από νωρίς για να προλάβει.
Η πελάτισσα θα ερχόταν περίπου κατά τις 4.00 το απόγευμα για να πάρει τα γλυκά.
Όλη την μέρα πότε στην κουζίνα έφτιαχνε γλυκά, πότε σέρβιρε τον κόσμο που ερχόταν, πότε καθάριζε και πέρασε η μέρα χωρίς να το καταλάβει.
Ξαφνικά κοιτάει το ρολόι 5.00 η ώρα.
Μπα σκέφτηκε που είναι η κα Θεώνη για να πάρει τα γλυκά για τους αρραβώνες της κόρης της.
Ξαφνικά ακούει φασαρία έξω και βλέπει τον κο Στέφανο, που έχει το μανάβικο πιο κάτω, να φωνάζει και να τρέχει σαν τρελός.
-Κλείστε τα μαγαζιά σας και φύγετε γρήγορα έρχονται οι Τούρκοι και καίνε μαγαζιά και σφάζουν Ελληνες.
-Σφαγή, σφαγή!
Δεν πρόλαβε να καταλάβει η Ειρήνη όταν ξαφνικά βλέπει μια ομάδα Τούρκων να μπαίνουν στο μαγαζί του κου Διονύση απέναντι και να του βάζουν φωτιά.
Άρχισε να τρέχει χωρίς σταματημό για το σπίτι του κου Μάριου και τρελές σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό της.
Έβλεπε παντού στον δρόμο της σπασμένα μαγαζιά καμένα σπίτια, ανθρώπους να κλαίνε και να φωνάζουν πάνω από ακρωτηριασμένα κορμιά συγγενών τους.
Απόλυτη φρίκη!
Και μία απαίσια μυρωδιά παντού, καμένης σάρκας και αίματος.
Βρίσκει πεταμένο κάτω ένα μαχαίρι και χωρίς δεύτερη σκέψη το παίρνει και το κρύβει μέσα στα ρούχα της.
Φτάνει στην πόρτα του κου Μάριου και την βλέπει σπασμένη.
Τα πόδια της έτρεμαν δεν ήθελε να μπει μέσα με το φόβο του τι θα αντίκριζε.
Ξαφνικά ακούει μια φωνή από πίσω της.
-Ερηνάκι!
Γυρίζει και βλέπει τον κο Μάριο τσακισμένο και κατάχλομο.
-Είσαι καλά τι έγινε;
-Άστα κοριτσάκι μου δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο.
Έπεφταν πάνω στους ανθρώπους σαν να ήταν ζώα πεινασμένα και τους ξέσκιζαν τα σωθικά, έπαιρναν κοπέλες από τα σπίτια τους και τις έσερναν μαζί τους, έκαιγαν περιουσίες.
Τι έπαθαν και φρένιασαν ξαφνικά, τόσο καιρό καλά δεν ήμασταν;
-Τι να σου πω κε Μάριε πρέπει να φύγουμε από εδώ δεν έχει περάσει το κακό ακόμα.
Τον πήρε από το χέρι σχεδόν τον τράβαγε και κρύφτηκαν σε ένα καμένο σπίτι.
Εδώ δεν κινδυνεύουμε για απόψε, πέρασαν από εδώ το κακό.
Το κακό!
Εκείνων των ημερών ο απολογισμός βαρύς.
Με στρατιωτική πειθαρχία κινούμενος ο τουρκικός όχλος, ο οποίος ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, κινήθηκε κατά παντός του ελληνικού. Μέσα σε  δέκα ώρες περίπου, καταστράφηκαν ολοσχερώς χιλιάδες σπίτια, καταστήματα,  φαρμακεία,  σχολεία, εφημερίδες,  ξενοδοχεία, εργοστάσια και πολλά ζαχαροπλαστεία  μαζί και αυτό της Ειρήνης και του κου Μάριου.
Την επόμενη μέρα που ξύπνησαν έμαθαν ότι το κακό είχε συμβεί σ' όλες τις κοινότητες, σ όλες τις γειτονιές, σ' όλα τα καταστήματα, σ' όλες τις αγορές όπου υπήρχε Έλληνας.
Σκοτώθηκαν πολλοί και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα.
Ιδιαίτερο μίσος έδειξαν κατά των ιερωμένων, βεβήλωσαν τάφους.
Ζημιές εκατομμυρίων, χαμένες ζωές, κακοποιημένες ψυχές και όλα αυτά γιατί;
Η Ειρήνη έζησε και ο κος Μάριος, αλλά η ζωή τους δεν ήταν ποτέ η ίδια, όχι γιατί έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν αλλά γιατί από εκείνη την στιγμή μπήκε ο φόβος στις καρδιές τους και δεν ένοιωθαν την Πόλη σπίτι τους πια.
‘Ίσως και αυτό να ήταν το ζητούμενο και ο σκοπός αυτής της επίθεσης που ονομάστηκε Σεπτεμβριανά.
Είχε έρθει η αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της Πόλης.
Έτσι και η Ειρήνη με τον κο Μάριο και μαζί τους και  άλλοι Έλληνες, αποφάσισαν να φύγουν για την Ελλάδα.
Δεν ξέρω εκεί αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον δεν θα ζούσαν με τον φόβο ή έτσι νόμιζαν τουλάχιστον.

Υ.Γ. Αυτά τα γεγονότα νοιώθω σαν να τα έζησα, με γεμίζουν θλίψη, αλλά με κάνουν και να πεισμώνω με όποιον θέλει να με κάνει να σκύψω το κεφάλι .
Πολλοί από τους ανθρώπους που τα έζησαν τα κατάφεραν και συνέχισαν, πολλοί όχι.

Εμείς όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε!  




Αυτό το κείμενο το είχα αναρτήσει στο ΕΞΙ, και ήθελα να το μοιραστώ ξανά μαζί σας.
Ελπίζω να αρέσει και σε αυτούς που δεν το είχαν διαβάσει τότε,
και να μην σας κουράσει το μέγεθος του.


Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Η πατρίδα που δεν γνώρισα μα τόσο αγάπησα!!!


Δεν ξέρω αν είναι το αίμα που κυλαέι στις φλέβες μου, πάντως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποια τραγούδια που η καταγωγή τους είναι από την Μικρά Ασία και έχουν χαραχτεί στην καρδιά μου!Σήμερα, θα σας δείξω κάποια από αυτά που είναι από τα πιο αγαπημένα μου και κάθε φορά που τα ακούω πάω ταξιδάκι στα μέρη της γιαγιάς μου, κάθομαι δίπλα της και ακούω να τα τραγουδάνε, κρυφά γιατί δεν επιτρεπόταν επί της εποχής του Κεμάλ!




Αχ αυτό το Ερηνάκι με το μουσμουλί γοβάκι!
Οι στίχοι είναι κάπως αλλιώς στο αυθεντικό τραγούδι, αλλά το έκοψα για τυχόν παρεξηγήσεις!
Στίχοι και μουσική του Πάνου Τούντα.





Ενα τραγούδι που σε κάποιους μπορεί να φανεί πολύ λαικό, αλλά ειδικά όταν το ακούς από την Αρετή με το σαντούρι της, μαγεύεσαι!!
Η πρώτη ερμηνεία ήταν από την Ρόζα Εσκενάζι σε στίχους και μουσική, πάλι του μοναδικού Πάνου Τούντα!




Και τέλος  Σμυρνέικο Μινόρε από την Γλυκερία.
Είναι από μια συναυλία μαγική με την Αρετή και την DILEK KOC.


Ο Αμανές και το μινόρε καθόρισαν αυτή την εποχή!
Το αχ και το αμάν τραγουδιόταν παντού , ήταν τρόπος έκφρασης τρόπος σκέψης, τρόπος ζωής.
Δημιουργούσαν έναν άλλο αέρα πάνω από την Μικρά Ασία, μαγικό!
Το δείγμα είναι πολύ μικρό, αλλά πολύ χαρακτηριστικό από τους ήχους εκείνης της εποχής, ελπίζω να το ευχαριστηθείτε!!





Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Κικιρίκου!!!!


Που λέτε μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Έλληνα! Κικιρίκου!!!
Ο Έλληνας λέει ήταν πολύ έξυπνος! Κικιρίκου!!!
Φιλοσοφία, μαθηματικά και άλλες 
επιστήμες ξεκίνησαν από εκείνον! Κικιρίκου!!!
Ο  Έλληνας ήταν και πολύ πρωτοπόρος! Κικιρίκου!!!
Ήτανε λέει ακόμα πολύ δουλευταράς! Κικιρίκου!!!
Δεν ήθελε ποτέ το κακό του άλλου! Κικιρίκου!!!
Δεν ζήλευε ποτέ τι έχει ο διπλανός του! Κικιρίκου!!!
Όλοι του οφείλουν και αυτός δεν οφείλει τίποτα! Κικιρίκου!!!
Είναι ευλογημένος από τον Θεό γιατί είναι ανώτερο είδος! Κικιρίκου!!!
Με ένα μαγικό τρόπο δεν κοιτάει ποτέ πίσω, μόνο μπροστά,
αλλά κάνει πάντα τα ίδια λάθη! Κικιρίκου!!!

...και το μυαλό σου είναι θολό,
και το δικό της πιο λειψό.Σας εθολώσαν τα λεφτά...Γεια σου Φανφάρα φαφλατά!

Κικιρίκουυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!!!!!!!


Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε αυθόρμητο ήταν!!


Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Men’s Top 10 Down!!!




Λοιπόν το γλυκό μου κορίτσι Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/  μου δίνει την ευκαιρία να ρίξω λίγο μπινελίκι στους "κυρίους"
Αν είσαι άξεστος καλά κάνεις και θυμώνεις, αν δεν είσαι μείνε να διαβάσεις θα γελάσεις πολύ και πρέπει να συμφωνήσεις!

Λοιπόν σύμφωνα με το παιχνίδι που δημιούργησε η Λιακαδίτσα  και μου έκανε πάσα η Κική πρέπει να:

  1. Να γράψουμε τα 10 πράγματα που αν έκανε κάποιος άντρας δεν θα θέλαμε να τον δούμε στα μάτια μας.
  2. Να καλέσουμε 10 φίλες να φτιάξουν το δικό τους Τop 10 Down
  3. Να μεταφέρουμε το παιχνίδι με την εικόνα του
  4. Να αναφέρουμε ποιος μας έδωσε πάσα. 



Τα δύο τελευταία τα έκανα ήδη οπότε ξεκινάμε.

  1. Ο βρώμικος

Ελεος αγάπη μου κάνε κανένα μπανάκι δεν θα σου φύγει η βάφτιση μην ανησυχείς, λυπήσου και τους γύρω σου.
Εμείς τι φταίμε;;
     
  1. Ο φλύαρος

Εντάξει ξέρω πόσο ωραία ήταν στον στρατό, δεν έχω καταλάβει ποτέ, γιατί σιχτιρίζουν όλοι οι άντρες όταν είναι να πάνε φαντάροι και μετά δεν μιλάνε για τίποτε άλλο.
Αφου περνάς καλά μανούλα τι γκρινιάζεις;;;

  1. Ο τεμπέλης

Η πολυθρόνα και ο καναπές δεν θα σε ταίσουνε γλυκό μου αγόρι ούτε θα σου κάνουν όλες τις χάρες σαν την μανούλα σου!!!!

  1. Ο μαμάκιας το κλέβω από την Κική

Αντε πίσω αγόρι μου να βρω και εγώ την υγειά μου και στείλε μου και μένα κανένα φαγητό της αφού είναι τόσο νόστιμα.

  1. Ο ζηλιάρης

Εντάξει είπαμε να δείχνεις ενδιαφέρον αλλά όχι και τόσο πια το χέσαμε!!

  1. Ο γκόμενος

Δεν μπορώ να περιμένω πότε θα βγεις από το μπάνιο και πότε θα αφήσεις τον καθρέφτη για να πάρω θέση, το μπάνιο και ο καθρέφτης είναι δικά μου, ΤΕΛΟΣ!!

  1. Ο γκρινιάρης

Οσο και αν υπάρχει αυτή η αντίληψη ότι είμαστε γκρινιάρες σας ενημερώνω ότι δεν είναι ελάττωμα μόνο των γυναικών, έχουν μεγάλη επιτυχία σε αυτό και οι άντρες, μεγάλη επιτυχία λέμε!!

  1. Ο τζογαδόρος

Αν σου πει να πάτε τριήμερο στο ξενοδοχείο στο καζίνο Λουτρακίου, κάντην όσο είναι καιρός.

  1. Ο αλκοολικός

Οχι γλυκέ μου δεν πίνουμε τσίπουρο για πρωινό στο χωριό μου για να πάει καλά η μέρα!!

  1. Αυτός που με διαβάζει τώρα και ρίχνει μπινελίκια από μέσα του αντί να γελάει. Μακριά!!!!

Ελπίζω να σας άρεσε η δεκάδα μου, εγώ γέλασα πολύ πάντως όταν το έγραφα και ευχαριστώ την Κική για την πάσα.

Λοιπόν στέλνω πάσα και εγώ με την σειρά μου στις παρακάτω κοπέλες αν θελήσουν να συμμετέχουν.


Αγόρια με συγχωρείτε, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται!!


Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Ο Χρόνος που χάσαμε!




Ο χρόνος που χάσαμε κάνοντας κάτι που μας αρέσει δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένος χρόνος.
Γιατί ο χρόνος είναι το καλύτερο παιχνίδι στην εκτίμηση των καταστάσεων μας, είτε αποτύχουμε, είτε πετύχουμε.
Η αποτυχία είναι μία καλή ευκαιρία να προσπαθήσεις πάλι. Αυτή τη φορά πιο έξυπνα.
Από την άλλη πλευρά όμως, αν πετύχεις τον στόχο, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να μην επαναπαύεσαι στην επιτυχία, αλλά να προχωρήσεις στον επόμενο στόχο ή πρόβλημα που αντιμετωπίζεις, με αντίπαλο πάντα τον χρόνο.
Γιατί με δεδομένο τον χρόνο που έχουμε στην ζωή μας, ορίζουμε και το μέλλον μας σαν άνθρωποι, με μόνιμο στόχο, τον τερματισμό της αποστολής μας απέναντι στα προβλήματα που έχουμε, ή ακόμα και στην εκπλήρωση ενός ονείρου μας.
Ο καλύτερος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον είναι να το δημιουργήσεις.
Όσο περισσότερο περιμένεις το μέλλον, τόσο μικρότερο θα είναι.
Και το πιο σημαντικό απέναντι στον χρόνο και το μέλλον, είναι ότι μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε, αλλά όχι τα πάντα.
Δεν ξέρεις ποτέ πόσο δυνατός είσαι αν δεν έρθει ένα εμπόδιο για να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη αυτή.
Τα εμπόδια είναι για να μαθαίνουμε τις αντοχές μας σαν άνθρωποι, αλλά και να εκτιμάμε τις καλές στιγμές που είχαμε στην διάρκεια της ημέρας και του χρόνου μας.
Γιατί το μόνιμο λάθος που κάνουμε όλοι μας, είναι να ξεχνάμε τις υπέροχες μέρες και στιγμές  που είχαμε στον παρελθόν.
Γιατί όπως λέει και ένα ρητό
Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να χαλάσεις τον χρόνο και την μέρα σου, αλλά δεν υπάρχει όμως ούτε ένας τρόπος να γυρίσεις τον χρόνο και την μέρα πίσω.
Για αυτό λοιπόν, ποτέ μην ζεις για το αύριο.
Κάνε ότι πρέπει σήμερα κιόλας.
Γιατί τα καλύτερα όνειρα στην διάρκεια της ζωής μας και του χρόνου μας, συμβαίνουν όταν είμαστε ξύπνιοι.
Αν ακούσεις μία φωνή από μέσα σου να λέει ότι δεν είσαι ικανός να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα ή το όνειρό σου, τότε κάντο! Προσπάθησε να σβήσεις αυτή τη φωνή.
Μόνο αυτοί που θα ρισκάρουν να πάνε μακριά, θα δουν τελικά μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν θα είναι


ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ



Το παραπάνω κείμενο είναι του φίλου μου george makro!!


Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Με θέλεις πολύ εεε;;;;

Νιώθεις μόνος, γονατίζεις, σε τρώνε οι άσχημες σκέψεις, είσαι ο πιο πονεμένος άνθρωπος στον κόσμο, και τότε σε πιάνει ταραχή, οι παλμοί σου ανεβαίνουν, κρυώνεις και ζεσταίνεσαι μαζί, νιώθεις να πνίγεσαι, νιώθεις τρόμο και απόγνωση, ήρθε το τέλος και δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανείς, κοιτάς το ρολόι και περιμένεις να έρθει.
Βρίσκει ο πανικός  τον τρόπο να μπει στην ψυχή, στο μυαλό, στις φλέβες, παντού!
Κι’ όμως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος, ο εαυτός σου, αν τον αφήσεις.
Πάντα πίστευα ότι μόνοι μας περνάμε τα ζόρια και τα ξεπερνάμε.
Μπορεί να έχουμε μεγάλη συντροφιά στην διάρκεια της ζωής μας, όλο τον κόσμο γύρω μας και πολύ αγάπη, ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μας σταθούν, αλλά το ζόρι και τον πόνο τον περνάμε μόνοι μας και έτσι πρέπει να είναι ίσως.
Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την στιγμή της κρίσης  πως αισθάνομαι, όσο και να προσπαθώ να το εξηγήσω.
Είναι δικός μου ο πόνος και θέλω να με αφήσετε ήσυχη μαζί του!
Τον διεκδικώ με όλη μου την δύναμη!
Θα με ξετινάξει και δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα!
Αφήστε με ήσυχη να φύγω!!
Τα είπα άιντε κάτσε τώρα να σου πω και κάτι άλλο.
Δεν είμαι φτιαγμένη για να σπάσω και να διαλυθώ, όλα αυτά είναι συμπτώματα της αρρώστιας μου και θα περάσουν κάποια στιγμή, νομίζω ότι άντεξα ότι μπορούσα να αντέξω και τώρα φτάνει!
Θα βρω ότι χρειάζομαι μέσα μου κάπου εκεί είναι, θα ψάξω λίγο καλύτερα!
Δεν υπάρχει κάποια ειδική συνταγή.
Έχω δύναμη που δεν την ξέρω, το θυμάμαι ότι την είχα δεν μπορεί να έφυγε έτσι απλά.
Δεν ξέρεις πόση δύναμη έχω μέσα μου, σε σένα μιλάω που προσπαθείς να με ξεκάνεις, δεν είμαι φτιαγμένη  για να σπάσω σου λέω, θα τα καταφέρω όσο και αν προσπαθήσεις για το αντίθετο!!!
Η δύναμή μου θα κερδίσει την αδυναμία μου!!
Βρήκα πράγματα μέσα μου που προσπάθησες καλά να τα κρύψεις, αλλά τα ξαναβρήκα και στα πετάω στα μούτρα.
Κουράγιο, ελπίδα, πίστη, δύναμη, αυτοπεποίθηση.
Προσπάθησες να μου τα πάρεις αλλά δεν φεύγουν, είναι εκεί πάντα!!
Πήρες τον έλεγχο του κορμιού μου αλλά δεν θα πάρεις και τον έλεγχο της ψυχής μου!
Ποτέ!!
Με κράτησες μέσα κλεισμένη, με έκανες να τους διώξω όλους από κοντά μου, να νομίζω ότι τελείωσε η ζωή μου και ότι έτσι θα είναι από δω και πέρα!
Χα!!!
Ούτε καν!
Θα σε ξεριζώσω και θα βρω ξανά το δρόμο μου, το χρωστάω στον εαυτό μου!
Σε αφήνω πίσω μου και όποτε προσπαθήσεις να ξαναμπείς στη ζωή μου, θα με βρες απέναντί σου να παλέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως και άντε να δούμε ποιος θα αντέξει με τόσα όπλα στην φαρέτρα μου πια.
Αρκετά!!
Πήρα τον εαυτό μου στα χέρια, τον σήκωσα, του έδωσα δυο σκαμπίλια δυνατά και τώρα είμαι εδώ όρθια.
Ξέχασέ με πια άσε με πίσω σου, βρες άλλον!!
Στα γενέθλια πάντα θα τα λέμε, από μακριά!

Τελειώσαμε!!





Αυτό το κείμενο το προόριζα για το παιχνίδι της Φλώρας http://www.texnistories.blogspot.gr/2013/10/3-2-15-n-7-20.html
αλλά τελικά το έβαλα στο δικό μου blog γιατί το βρήκα λίγο μεγάλο και έξω απο τα πλαίσια μιας ιστορίας.

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Η παρέα του ΄99!

To κείμενο το έγραψε για το blog μου ο John Gigas!



Πολλά χρόνια ( γύρω στα 15 )πέρασαν από τότε που περιμέναμε το Σαββατόβραδο για να φτιαχτούμε –σενιαριστούμε- και να βγούμε ΕΞΩ.
Μάλλον για ολονύχτιο clubbing και ότι προκύψει.
Ποτά, μπύρες, σφηνάκια, μπουκάλια κάνα σάντουιτς στο γυρισμό με το γλυκοχάραμα.
Και όποιος/α ήταν τυχερός/ή καμιά καινούρια γνωριμία και για καφέ την
Κυριακή.
Γύρω στις 1.000 δρχ το ποτό αν δεν με απατά η μνήμη μου και 12.000 η φιάλη επώνυμο ουίσκυ.
Λεπτομέρειες.
Λεφτά υπήρχαν.
Δουλειές υπήρχαν.
Με ρώταγε ο εργοδότης αν ξέρω κανένα καλό παιδί να φέρω στην δουλειά( άσχετο αλλά και σχετικό).
Μεγάλη παρέα και τρανή.Σε ολόκληρη την Ν.Σμύρνη και περίχωρα.
Οι περισσότεροι αντροπαρέα αλλά και νεαρές κυρίες δεσποινίδες πλαισίωναν το cast της παρέας.
Ως που κάποια ωραία μέρα και άξαφνα πέφτει το μαντάτο σαν βόμβα στην παρέα.
Ο Τ. αρραβωνιάζεται.
Τι σημαίνει «αρραβωνιάζεται» ;Σημαίνει ότι δίνει σε κάποιον λόγο για κάποιο λόγο.Για να παντρευτεί αργότερα.( Απλή ερμηνεία του όρου ).
Τι λες τώρα;
Ο Τ. να παντρευτεί ; Και τώρα τι κάνουμε ; Μείον ένας στην παρέα.
Πάει αυτός είπαμε.Τον έφαγε η μαρμάγκα!
Ο Τ.τελικά αρραβωνιάστηκε και αργότερα παντρεύτηκε με δόξα και τιμή, σαν τον κο Κοκοβίκο.
Και μετά από αυτόν ο Γ.και μετά ο Α.και ο Γ2. και ο Ι. κ.ο.κ.
Με τον καιρό πολλές πόρτες έκλεισαν για κάποιους λόγους άγνωστους, πίσω από
τις οικογένειες που καλώς δημιουργήθηκαν.
Άλλες πάλι παρέμειναν ανοιχτές και ας φαινόταν αμυδρά στο βάθος κάποιο ίχνος γκρίνιας.Το νοιώθεις αυτό.
Βγαίνει στην αύρα της παρέας.
Αραιά και που αλλά όλο και πιο σπάνια μαζευόταν η παρέα άντρες,γυναίκες
( που ήταν υποχρεωμένες να συνυπάρχουν έστω και για λίγο) και παιδιά.
Σε κανένα σπίτι για καμμία γιορτή .Αργότερα είχαμε και τα παιδικά πάρτυ.
Ο καιρός κυλούσε ήσυχα και όλοι αποροφημένοι στην καθημερινότητα δεν
καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά στον γάμο του Α.
Έως ότου κάποια μέρα μας το έσκασε το παραμύθι.
ΧΩΡΙΖΩ.
Διαζύγιοοοοοο !!!!!!!!!!
Μπορεί πρίν από 15 χρόνια μερικοί από εμάς να μην ξέραμε τι σημαίνει γάμος,
σίγουρα όμως ( και ας μην το κρύψωμεν) όταν πέσει η κουλούρα
μαθαίνεις και την έννοια του όρου «Διαζύγιοοοο» μαζί με πολλά άλλα...
Και αρχίζεις να ψάχνεσαι και να λες , τι έγινε ρε παιδιά
Πριν ακόμα βγει το διαζύγιο του Α,σκάει πυρηνικός
όλεθρος.7,7 βαθμοί της κλίμακας του Ρίχτερ, επιφανειακός.
Ο Β.ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ Δ.+ 1 παιδί στην αγκαλιά.
Τι να πεις; Εκεί τα βλέπεις όλα.
Με αυτά και αυτά φτάσαμε στο Σωτήριο Έτος 2013.Από την παρέα του 1999
μέχρι σήμερα είχαμε πολλές απώλειες.
Διαζύγια, διαστάσεις, διατροφές, δεύτεροι γάμοι, παιδιά, δικηγόροι, ανεργία, οικονομική κρίση.
Μερικές φορές κοιτάμε αποσβολωμένοι το παρελθόν και αναριωτιόμαστε για το μέλλον.
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι πραγματικά έγινε και χώρισε ο Ν.
Άλλωστε δεν έχει και μεγάλη σημασία.Γιατί έφυγε ο Α.από το σπίτι μαζί με την βαλίτσα του;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η παρέα δεν θα είναι ποτέ όπως ήτανε το 99.
Ίσως τα παιδιά που θα μεγαλώσουν αύριο φτιάξουν και αυτά μια δική τους
παρέα και αφηγούνται τις ιστορίες των μπαμπάδων και μαμάδων τους σαράντα
χρόνια πίσω.
Ίσως οι πρώην μπαμπάδες και νυν μπαρμπάδες γύρω στο 2025 αποφασίσουν πως
μεταξύ πίεσης,ζαχάρου και χοληστερίνης υπάρχει μία αμυδρή πιθανότητα να ξαναφτιάξουν την γερασμένη πλέον παλιοπαρέα,που αλώνιζε κάποτε την Ν.Σμύρνη μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Με όση δύναμη τους έχει απομείνει.
Το σίγουρο πάντως είναι πως αυτοί έγιναν ηθελημένα ή άθελά τους πρωταγωνιστές μιας ιστορίας, εκτός από αυτήν της ζωής τους.
Έγιναν πρωταγωνιστές της ιστορίας της παρέας του 99 που βρίσκεται βαθιά χαραγμένη στην καρδιά του καθενός μας.
Θα την θυμόμαστε για πάντα αυτήν και τα πρόσωπα των φίλων μας, που είτε έφυγαν ή παρέμειναν μαζί μας με νοσταλγία για τα χρόνια που έφυγαν και δεν θα ξαναέρθουν.
Τους ευχαριστώ όλους για της στιγμές που μου χάρισαν.

Ανεπανάληπτες!!



Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Πότε μεγάλωσε και δεν το κατάλαβα, λιποθυμώ!


 

 

 

Εκεί που καθόμασταν και βλέπαμε ταινία τρώγοντας ποπ κορν, γυρνάει το σκασμένο με το βλέμμα αυτό που είναι χειρότερο και από σφαλιάρα και μου λέει:


-Μαμά εγώ πότε θα πάω μόνη μου να ψωνίσω μια μέρα στο σουπερ μάρκετ και πότε θα με αφήσεις να πάω να κοιμηθώ ένα βράδυ στην φίλη μου; Δεν έχω μεγαλώσει αρκετά πια;


……………………………………………………………..


Δεν ξέρω πόση ώρα έκανα να μιλήσω και να απαντήσω.


Νομίζω ότι μπορεί να κάθισα εκεί και καμιά ώρα με το στόμα ανοιχτό.


Το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν ένα μωράκι με τις πάνες του να το ταίζω


το γάλα με το μπιμπερό του και να μπουσουλάει.

Το μωρό αυτό μου ζητάει να κοιμηθεί ένα βράδυ σε μια φίλη της;;


Θα τρελαθούμε τελείως;;


Νοιώθω ένα κόμπο να με πνίγει, τα πόδια μου να τρέμουν και να μην βγαίνει η φωνή.


Πέρασαν από μπροστά μου όλα τα δεινά του κόσμου, έφτιαξα σενάριο κανονικό, την αφήνω να κοιμηθεί στην φίλη της και η μητέρα της φίλης της ( πολύ καλή μου φίλη παρεμπιπτόντως) είναι μπλεγμένη σε κύκλωμα σωματεμπορίας και την παίρνουν και δεν την ξαναβλέπω ποτέ!


Χριστέ μου δεν αισθάνομαι καλά!!


Υπογλώσσιο και πιεσόμετρο γρήγορα με χάνετε!!


Από που ήρθε όλο αυτό και δεν το κατάλαβα, γιατί δεν υπάρχει κάποια προειδοποίηση ότι έρχεται αυτή η στιγμή, ή μήπως μας προειδοποιεί και δεν θέλουμε να το δούμε!


Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα, την επόμενη φορά που θα την κοιτάξω θα έχει γίνει κοπέλα στην εφηβεία, έτοιμη να μου πετάξει στα μούτρα όλη την αμφισβήτηση του κόσμου όπως κάνουν όλα τα παιδιά στους γονείς τους αυτή την ωραία περίοδο της ζωής τους.


Πότε μεγάλωσε και δεν το κατάλαβα;;


Γιατί περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος και δεν μου δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω και να καταπιώ!


Πόσο σκληρός είναι, περνάει τόσο γρήγορα όταν δεν θες και σου παίρνει μαζί του ότι αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο τόσο βάρβαρα!


Του έχω θυμώσει τόσο πολύ θα τον χαστούκιζα αν ήταν άνθρωπος και στεκόταν μπροστά μου!

 


Υ.Γ. Δεν ξέρω τι άλλο θα ακούσω στην συνέχεια απο το σπλάχνο μου, αλλά αν έχει κάποιος να μου προτείνει κάποιο χάπι για να αντέξω την συνέχεια που με περιμένει πολύ ευχαρίστως!!!