Όποιος είναι άστεγος από blog και θέλει να το βγάλει από μέσα του που λέμε, να μου στείλει το κείμενό του στο email μου και θα το αναρτήσω άμεσα!!!

Aντε μπες και πάμε!

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Ευχαριστώ πολύ!



Καλημέρα σε όλους. 
Πρώτα από όλα θα ήθελα να πω σε όλους όσους γιόρταζαν εχθές Χρόνια Πολλά και καλά!
Υγεία για όλους πάνω από όλα και ευτυχία!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους μου ευχήθηκαν με μηνύματα με email, τηλεφωνικά. 
Να είστε όλοι καλά με συγκινήσατε!
Καλά ούτε όσκαρ να έπαιρνα τόσες ευχαριστίες!
Χαχαχαχα!
Πολλά φιλιά σε όλους και ευχαριστώ πολύ μέσα από την καρδιά μου!
Την καλημέρα μου!


Η φωτογραφία που πολύ μου άρεσε είναι από το ιντερνετ.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

'Το ρολόι στον τοίχο" Ιστορίες της νύχτας.

Αυτό το ρολόι εκείνο το βράδυ το μίσησα.
Ήταν εναντίον μου, το ήξερα από την πρώτη στιγμή που το είδα.
Ο θόρυβος των λεπτών και των δευτερολέπτων που περνούσαν εκνευριστικός.
Απόγευμα, αργά, ένα τηλέφωνο που χτύπησε και εγώ σε μία αίθουσα αναμονής, με άδειες καρέκλες και ένα τεράστιο ρολόι στον τοίχο.
Ακόμα το θυμάμαι αυτό το ρολόι, ασημένιο γύρω γύρω και πράσινο ανοιχτό μέσα το χρώμα του.
Οι δείκτες τους τεράστιοι και μαύροι και τόσο, μα τόσο αποφασιστικοί.
Δεν άφηναν κανένα περιθώριο για λάθος.
Δεν έτρεχαν καθόλου για να βοηθήσουν.
Μέσα στο μυαλό και στην καρδιά έχουν σταματήσει όλα, σχεδόν δεν αναπνέω.
Νιώθω ότι από στιγμή σε στιγμή θα σωριαστώ κάτω από την ένταση.
Και εκείνο να χτυπάει.
Τικ τακ τικ τακ..
Ήθελα να το βγάλω από το μυαλό μου, να το ξεριζώσω, να μην το ακούω καθόλου.
Προσπάθησα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού και να μην ακούω.
Όμως εκείνο ερχόταν σε κάθε προσπάθεια και χτύπαγε πιο δυνατά ακόμα.
Ήθελα να ανοίξω την πόρτα και να τρέξω μακριά, αλλά ήξερα ότι ο χτύπος του θα ήταν μέσα στο μυαλό μου, δεν θα μπορούσα να τον βγάλω.
Αφού λοιπόν δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, κάθισα και το άκουγα όλη νύχτα και το κοίταζα.
Το βλέμμα μου, είχε καρφωθεί επάνω του.
Τικ τακ τικ τακ…
Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, μόνο τον ήχο του ρολογιού.
Τικ τακ τικ τακ…
Τικ τακ τικ τακ…
……………………….
Εκείνο έφταιγε για όλα, ήθελα να το σπάσω.
Πόσο ήθελα να το σπάσω, να μην το ακούω πια.
Σηκώνομαι από την θέση μου σαν υπνωτισμένη και προχωράω προς το μέρος του.
Ο χτύπος του γινόταν πιο δυνατός.
Τικ τακ τικ τακ....
Προχωράω και κάθομαι ακριβώς από κάτω του.
Τικ τακ τικ τακ....
Απλώνω το χέρι μου να το πιάσω και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα.
Βγαίνει από μέσα ο γιατρός και όλη μου η ένταση αφήνεται στα λόγια του.
«Είναι καλά μην ανησυχείτε, θα  αργήσει λίγο αλλά θα το ξεπεράσει.»
Και ξαφνικά, απόλυτη ησυχία, ούτε εγώ ξέρω για πόση ώρα.
Ποτέ δεν κατάλαβα πόση ώρα πέρασε μέχρι να κουνηθώ.
Γυρνάω κάποια στιγμή και κοιτάω γύρω μου και δεν υπήρχε κανένας ήχος από πουθενά.
Κοιτάω στον τοίχο με απορία και αναρωτιέμαι.
Τι έγινε χάλασε;;
Δεν χτυπούσε πια μέσα στο μυαλό μου ο ήχος του και όμως οι δείκτες του κουνιόντουσαν κανονικά.
Πως είναι δυνατόν να μην το ακούω πια.
Το βλέπω, δουλεύει κανονικά.
Και τότε κατάλαβα.
Για μένα χτυπούσε.
Δεν ήταν εναντίον μου ο χτύπος του.
Δεν ήταν εχθρός μου.
Δεν έφταιγε αυτό.
Μου έκανε παρέα όλη νύχτα, για να αντέξω, να μην τρελαθώ.
Ήμουν μόνη μου και μου έκανε παρέα.
Για να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο.
Να φύγουν μακριά όλες αυτές οι σκέψεις, που σε κυριεύουν και δεν ξέρεις αν θα τους ξεφύγεις ποτέ, όταν είσαι σε μία αίθουσα αναμονής.
Ήταν η συντροφιά μου εκείνο το ρολόι και εγώ το είχα μισήσει τόσο, μα τόσο πολύ.
Μέσα σε μία νύχτα έγινε εχθρός μου και φίλος μου μαζί.
Έφυγα από εκείνη την αίθουσα και βγαίνοντας του έριξα μία τελευταία ματιά και ήξερα.

Ήξερα και εγώ και αυτό!



«Το ρολόι στον τοίχο» είναι η δική μου συμμετοχή, στις "Ιστορίες της νύχτας" που ήταν μία υπέροχη ιδέα της Αριστέας.
Για να δείτε και τις υπόλοιπες μπορείτε να μπείτε εδώ.

Και μην ξεχνάτε ότι καμιά φορά αυτό που νομίζουμε ότι είναι εναντίον μας, μπορεί να είναι σύμμαχος μας, απλά οι συνθήκες επηρεάζουν αυτό που αισθανόμαστε κάθε φορά.